Ένα αφιερωματικό πορτραίτο για το Γιώργη Σμπώκο ή Ατζαρογιώργη, ένα πρωτοπόρο βοσκό και διανοούμενο άνθρωπο του Ψηλορείτη. Ο Ατζαρογιώργης ήταν ένας από τους δραστήριους κοινωνικά νέους των Ανωγείων που διαμόρφωσε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα σκεπτόμενου ανθρώπου της δράσης. Βίωσε την ποιμενική παράδοση και τη φύση του θεϊκού βουνού της Κρήτης και δημιούργησε ένα πλαίσιο ηθικών αξιών υψηλής ποιότητας που τον καθιέρωσαν ως ένα εμβλητικό πρόσωπο της περιοχής του. Η ζωή, ο έρωντας, οι αξίες του πολιτισμού, η ειρήνη, η κοινωνική συνοχή, η συνεργασία, είναι μερικά από τα θέματα για τα οποία ανάλωσε τη σύντομη ζωή του. Τη διαδρομή αυτού του προικισμένου ανθρώπου που είναι ένα παράδειγμα για όλους μας παρουσιάζει αυτή η ταινία συνδέοντας την με τις ιστορικές, κοινωνικές και πολιτιστικές παραδόσεις του τόπου του.

Συντελεστές ταινίας Αφηγητές: Μαρία Τζομπανάκη, Γιώργης Καράτζης, Μιχάλης Αεράκης, Λευτέρης Χανωνίτης Στίχοι τραγουδιών: Γιώργος Καρατζης, Σταύρος Βιτώρος, Γιώργος Σμπώκος(Ατζαρογιώργης) Τραγουδούν: Μαρίνα Δακανάλη, Νικηφόρος Αεράκης, Βασίλης Σκουλάς, Γιώργης Ξυλούρης(Ψαρογιώργης) και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Παίζουν οι μουσικοί
Λύρα: Νικηφόρος Αεράκης, Βασίλης Σκουλάς
Λαούτο: Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης), Κώστας Καλλέργης, Ζαχαρίας Μαθιουδάκης Μαντόλα: Μιχάλης Σκουλάς
Μαντολίνο: Γιώργης Βρέντζος
Σενάριο - σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρωνίτης

Πώς φεύγεις έτσι νεαρέ δίχως να πεις μια λέξη,
που σ' είχε όλο το χωριό μη στάξει και μη βρέξει

Κι ήσουν πάντα πρόθυμος στα πράματα να μπαίνεις,
του τόπου και τα κρυγερά εσύ να τα ζεσταίνεις

Κενά που δε γεμώνανε σ' άρεσε να γεμώνεις,
και βάρη που δε σήκωναν οι άλλοι να σηκώνεις

Ποιος θα γεμίσει τα κενά τα τόσα που αφήνεις
και δικηγόρος ξέχασες πως ήθελες να γίνεις

Η το δικό σου το κενό θ' αργήσει να γεμίσει,
γιατί δεν έχει το χωριό παρόμοιά σου βρύση

Πώς φεύγεις έτσι νεαρέ δίχως να πεις μια λέξη

Για όσους την αγάπη μου δεν δέχτηκαν,
για όσους δεν κατάλαβαν τα λόγια μου,
για όσους μίσησαν τις πράξεις μου,
για όσους μ' ένιωσαν μακριά τους,
γι' αυτούς τραγούδησα και έζησα

Θέ μου προικιό παράπονο,Θέ μου αδικιά μεγάλη,
να 'ρθεί το σκότος το βαθύ τη μέρα ν' αποβγάλει,
να' ρθεί το μαύρο νέφαλο τον ήλιο να σκεπάσει,
να πλημμυρίσει καταχνιά, ν' αποκριγιάνει η πλάση

Άδικο Θέ μου να χαλάς κάθ' όμορφο 'πού χτίζεις
και με περίσσια υπομονή και τέχνη το πλουμίζεις
κι απάνω 'πού 'ναι στον αθό κι αροδαμούς γεμάτο
του παίζεις μια και σύριζα το κόβγεις ΄πού το μ-πάτο

μ'αν είχεν είσαι μερακλής και τσ' ομορφιάς παθιάρης,
ποτέ το Γιώργη τ' Ατζαρά δεν έπρεπε να πάρεις
μα να τον έχεις σαν αητό, τ' αόρι να γυρίζει
κι η περισσή του λεβεντιά τη πλάση να στολίζει
να παίρνει ο βάρσαμος χαρά, να ΄ναγαλιάζει η Νίδα
κι η Δύση να πλουμίζεται με έρωντα και μ'ελπίδα