Digitised from VHS. Originally broadcasted by Discovery Chanel. Good quality DVD's can still be obtained here: https://raifilm.org.uk/films/the-herders-of-mongun-taiga/ "The Tuvinians live deep inside the Soviet Union, at the very centre of Asia. Tuva is geographically closer to Peking than to Moscow. It only entered the USSR in 1944 and was closed to foreigners until 1988. The last British visitors were members of the Carruthers expedition in 1910–11. With 'glasnost', the new openness, the Disappearing World film crew was given permission to film the nomadic yak-herders of Mongun-Taiga, a rugged district on the border with Mongolia. Mongun-Taiga or 'sacred wilderness' is, even at its lowest point, 6.000 feet above sea level. Two huge mountains dominate the landscape and provide a stunning backdrop for the film, accompanied at times on the film sound track by the traditional throat singing. Arable farming is impossible and the inhabitants are dependent on the nomadic herding of yak, sheep, goats and horses. Families live alone or in groups of two to three felt tents (yurts). Following the seasons and the pastures they move camp several times each year. The film looks at the methods the herders use to protect their children from destructive spirits. A girl, dressed in a traditional frock, is revealed in the film to be a boy. This cross-dressing of the sexes continues until a child is three or four, when it is believed that its soul is more firmly attached to its body and not so easily stolen by spirits. Shamanic beliefs continue, despite state disapproval, and now include worship of the spirits of mountains, purification by the water of sacred springs, sacrifice, and the use of animals in exorcism, omens and divination. The opportunities for modern Soviet life which attract many young people are countered by the pull of an independent Mongolia, which is much closer to the Tuvinians in culture and way of life. Under Gorbachev, new systems of herding have been introduced which allow families to work for themselves as well as the state farms. The herders, however, still have reservations about the new ways. 'How are you doing with perestroika?' asks the daughter of Chugluur-Ool, a herder. 'Perestroika's doing all right,' he replies. Part of what makes this film interesting is the filmakers' admission of the material they were not able to obtain. Continually throughout the film, the narrator mentions the confusion and frustration the filmmakers felt. This gives a refreshing honesty to the film as a whole. C. Humphrey, 1989. `Perestroika and the Pastoralists: The Example of Mongun-Taiga in Tuva ASSR.' Anthropology Today, Vol. 5, No. 3, pp. 6–10."

Copied from VHS tape, originally broadcasted in 2004, VPRO Television (NL) Opinion below copied from: https://personal.eur.nl/law/texts/theo.htm Afrekenen in Wonderland Gijs van Oenen Afrekenen in Wonderland – dat was de voorlopige titel van een stuk waaraan ik werkte toen opeens Theo van Gogh werd vermoord. Op straat, in Amsterdam, naar alle aanschijn vanwege zijn ongezouten kritiek, in woord en beeld, op intolerantie binnen de islamitische cultuur in Nederland. ‘Wonderland’ was de titel van een zonderlinge documentaire die onlangs op de VPRO-televisie werd vertoond. Daarin rekent maker Robert Oey af met degenen die hij verantwoordelijk houdt voor het politieke en culturele klimaat waarin hijzelf opgroeide. Zoals leraren van zijn middelbare school die tegen kernenergie waren. En linkse nieuwe vrijgestelden die anderen hun paternalistische wereldverbeteringsproject wilden opdringen. Wonderlijk aan Wonderland vond ik vooral dat Oey, ook naar eigen zeggen, zelf nauwelijks echt last had gehad van die linkse kerk – hij was daar nog te jong voor, en sowieso was hij vooral met zichzelf bezig geweest. Zijn aanklacht was bijna ‘virtueel’, onwerkelijk; zijn leed in meerdere zin ‘verbeeld’, in zijn hoofd en in zijn film. In Wonderland zien we als getuige à charge naast schrijver Leon de Winter ook Theo van Gogh optreden. Ik gun beiden hun weerzin tegen hun culturele kwelgeesten, zelfs als die louter verbeeld zouden zijn. Maar ik heb moeite met hun bereidheid om Oey te helpen ‘afrekenen’ met de boemannen die hun ontplooiing zouden hebben gesmoord. Wonderland introduceerde zo, in de verbeeldings-sfeer van kunst en cultuur, de typisch hedendaags-liberale cultuur van ‘verantwoording afleggen’ en ‘afrekenen’. Van het bitterzoete Wonderland bleef bij mijzelf vooral de typische wrange nasmaak achter die ieder afrekenen aankleeft. Toch hielden Oey en Van Gogh ergens ook hartstochtelijk veel van dat rare Wonderland. Wonderland was het hopeloze land van linkse dominees waar toch alles kon, of gedoogd werd, maar juist daarom ook konden mensen als Robert en Theo er opgroeien tot de eigengereide personen die ze uiteindelijk werden. Maar waar zij terugkijkend vooral een dwingelandij in projecteren die voorschreef wat een fatsoenlijk mens van de wereld moest vinden. Beter dan Oey in zijn Wonderland slaagde Theo van Gogh er met zijn hoogstpersoonlijke mix van films, columns en interviews juist wel heel goed in om een originele, creatieve en productieve vorm te geven aan de ambigue gevoelens die het leven in Wonderland bij hem opriep. Als geen ander wist hij artistiek en persoonlijk met ambiguïteit en controverse te leven en daar opzien-barende kunst van te maken. Zijn moordenaar verstond die kunst op geen enkele wijze. Deze tekst verscheen als column in Erasmus Magazine van 11 november 2004

THE MOVIE The film is structured around three interrelated themes also reflected in the exhibition: Alchemy, a beginning era of transhumanism and the concept of the techno movement as ideology. The film narrates about four over-grown youngsters at crucial turning points in their carefree lives consisting of drugs, sex and electronic music. “Death of techno” reflects the time, when the commercialization of the original techno ideal has led to a fun-loving event society. Consumerism brought corruption to the celebrated hedonistic philosophy and finally caused the scene’s loss of cultural integrity. Techno cultures’ vision of being a worldwide societal guiding culture could not take place. The potential of technological advancement to make such an utopia reality remained unused and for the disappointed kids of Aquarius there was nothing left but drugs. TITO LEE Tito Lee aka. Antej Farac is a director, author, musician, DJ and interdisciplinary artist. Descended from a family of Coptic lighthouse builders in Dalmatia, he was born 1972 in former Yugoslavia, is German citizen and now lives and works in Switzerland. From his earliest work, the son of a painter and a philosopher, he has explored the limits between technology, Zeitgeist, reality and fiction. As a child, he assembled functioning radios into useless sculptures, at age 11, he programmed his first video game and as a 14-year-old radio DJ, served up emerging electronic music to the region. His multifaceted interests led him to study in parallel at the Sarajevo Art and Film Academies until 1992. In 2008 he completed his studies as director and engineer at the Munich School of Film and Television. As a musician and DJ he worked on different projects with a special interest in experimental electronic music. Tito Lee worked in the film and advertising industry, where he acted as a consulting dramatist, scriptwriter as well as a director and editor. In 1998, as a 26-year-old student, his unconventional, video clip created for the electronic retail chain “Saturn”, entered the official competition for Cannes Golden Lion. After working on over 200 trailers for film and TV productions, he absorbed the language of popular culture and in his debut "Death of Techno" transformed this into a post-neorealistic vision of the turn of the century. In 2009 Tito Lee starts working on HOTEL ANNELIE, an artistic archive that includes a 111 minute film, associated sculptures, video installations, large format light boxes, photographs and pop art series, and eliminates the borders between documentation and fiction. In 2012 the film ANNELIE was released separately, and shown and honored with prizes at festivals worldwide. The complete exhibition was shown in its totality for the first time in 2015. https://titolee.com/index.php/artist

Informatie van Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid: DOCID: 126587 COLLECTIE: Televisie Programma TITEL: MIDDAGEDITIE ZENDGEMACHTIGDE: RVU; NPS; VARA; VPRO UITZENDDATUM: 1997-05-20 BEGIN-EINDTIJD: 12:37:18 - 12:45:09 TIJDSDUUR: 7'51" DRAGERNUMMER: TD21905 {DIGI-BETA} V66285 {VHS} SAMENVATTING: UITZETTING BIJ JUBILEUM KRAKERSBOLWERK GENRE: NADER TE BEPALEN MAKER-FUNCTIE: Reiger, Willem {redactie} TECHN-GEGEVENS: Materiaal: Kleur BESCHRIJVING: In Den Haag bestond dit weekeinde het krakersbolwerk het Brullend Breekijzer achttien jaar. De inwonende krakers vierden dit uitgebreid. Misschien hun laatste feestje op dit adres: de eigenaar, de zakenman R. de Meij, wil hen eruit hebben en heeft daarom een bodemprocedure aangespannen. INTERVIEWS hierover met: - M. Vermazen, H. Wyrwa, M. Schuckink, krakers; - De Meij. SHOTS: - krakerspand: ext. en int.; - div. shots van krakers in het pand, oa in het eigen café; aan het werk of op hun kamers; - straatmuziek: rockband treedt op in laadbak van tot podium omgebouwde vrachtauto voor enthousiast krakerspubliek; - krakers klimmen op de vrachtauto en rijden ermee naar een koffieshop; De Meij staat hen in de deuropening te woord. TREFWOORDEN: krakers LOCATIES: Den Haag; Nederland SELECTIENIVEAU: integraal programma