Televisieserie gebaseerd op de theatervoorstellingen die Hans Teeuwen, Pieter Bouwman en Gert-Jan van Leeuwen (striptekenaar Gummbah) speelden in het najaar van 2000 en het voorjaar van 2001 in Het Betty Asfalt Complex te Amsterdam. Teeuwen, Bouwman en Gummbah spelen op en naast het podium absurdistische sketches, die worden afgewisseld met geïmproviseerde dialogen en liedjes.

Geluidstapes van de rommelmarkt vormen de basis van De Van Waveren Tapes, een boeiend portret van een onbekende man die al zijn telefoongesprekken opnam. In 1996 doet filmmaker en -verzamelaar Wim van der Aar een opvallende vondst op het Waterlooplein. In een tas vindt hij zestig uur aan geluidstapes van ene Guido van Waveren (1944-2006). Deze telg uit een aan lager wal geraakt Heemsteeds geslacht had de gewoonte om telefoongesprekken met vrienden en familie op te nemen. Beluistering van het geluidsmateriaal roept een beeld op van een weggegooid leven: een jongen die na een moeizame jeugd onder een dominante moeder nooit meer zijn draai kon vinden. In De Van Waveren Tapes presenteert Van der Aar het audioportret van Guido. Het is een beetje als een legpuzzel van 1000 stukjes waarvan je er maar een handvol tot je beschikking hebt: het plaatje blijft incompleet. Maar dat is tegelijk de kracht van de film. Als kijker wordt je direct het eenzame leven van Guido binnen gezogen. Elk nieuw puzzelstukje (lees: geluidsfragment) biedt een nieuw gezichtspunt: het gesprek met een advocaat over de familiegeheimen (vader kwam getraumatiseerd uit de oorlog); de telefoontjes met vriendin Nel (Guido heeft bindingsangsten en zit vast in het verleden); een toevallig gesprek met een hulpverlener (Guido overweegt Primal Scream-therapie). Het meest onthullend zijn de woordenwisselingen met Guido’s moeder. We leren dat ze een talentvol architect was en het opvallende familiehuis in Heemstede heeft ontworpen. Maar ma was toch vooral een uiterst dwingende en gefrustreerde vrouw die Guido vroegtijdig van school haalde en hem altijd is blijven kleineren. In Guido’s eigen woorden: ‘Ik heb partij voor haar gekozen en me daarmee aan de hoogste boom opgeknoopt.’ Om de geluidsfragmenten te illustreren voert van der Aar allerlei kunstgrepen uit, de een wat succesvoller dan de ander. Hij bouwt diens huurkamertje na, zwerft met een super8-camera door Amsterdam en filmt blote meisjes. Het verandert weinig aan de kracht van de ontboezemingen: die blijft onveranderd sterk. Als Van der Aar uiteindelijk Nel opspoort en haar telefonisch interviewt, vallen de laatste, pijnlijke stukjes op hun plaats.